Seyahate çıkmak, bütün sıfatlarını ve gündelik rutinlerini geride bırakmaktır, bilinmeyenlere gitmektir, keşfetmektir.

Seyahat ettikçe daha uyumlu bir insan olmaya başlarsın. Olağan şartlar altında tercih hakkın olsa, kesinlikle tercih etmeyeceğin anların ve koşulların içinde bulabilirsin kendini. Bazen keyif alırsın, bazen katlanmak zorunda kalırsın. Böylece kendini daha iyi tanırsın veya “asla”ların biraz daha azalır.

Tuvaleti olmayan bir odada konaklaman gerekir mesela. Sabah söylenerek açık alandaki lavaboya gidersin, o gece için kendine başka kalacak bir yer bulmaya kararlı olarak. Yüzünü yıkayıp dişlerini fırçalarken bir anda, ayağının altında tavukların gezmesine de, karşında gürül gürül bir şelale akmasına da bayıldığını fark edersin. “Lüks” kavramını sorgulamaya orada, o anda başlarsın. Evindeki gıcır gıcır sıcacık banyo daha lüks müdür? Yoksa bir bahçedeki çatlak şu lavabo efsane manzarasıyla daha mı lükstür?

Check-in saatini kaçırdığın bir gece, otele giremeyip, sokakta sabahlamak zorunda kalabilirsin. Ağız dolusu küfrettikten sonra, o gece hayatındaki en keyifli gecelerden birine dönüşür. Turist rehberlerinde olmayan mekanlar keşfedip, eğlenceli insanlar tanırsın.

Tabii ki planlama yaparken, ince eleyip sık dokuyarak, çok detaylı çalışma yaparak bu bilinmezlikleri azaltmak mümkün. Veya planların dışında bir şey olduğunda, surat asıp, sadece söylenerek diğer bütün olasılıklara kendini kapatmak da…

Ben aksine, bir süredir, sırf böyle anlar için seyahat ediyorum. O şehrin bana sunduğu süprizleri deneyimlemek için… Yeni hikayeler yaşamak için…

Bazen tek başıma, bazen aslında pek de tanımadığım insanlarla, bazen sevdiğim arkadaşlarımla birlikte.

Seyahatlerime, özellikle plansız ve tek başıma çıktığım seyahatlerime ilişkin en sık duyduğum soru “Korkmuyor musun?” oluyor. Gülerek hep aynı hikayeyi anlatıyorum. Üniversitedeyken, bir kız arkadaşımla birlikte, akıma uyarak bir interrail bileti ile ay boyunca Avrupa’yı gezmiştik. Muazzam bir deneyimdi. Barcelona’da meşhur futbolcuların takıldığı clublarla çok eğlenceli geceler geçirdiğimiz de olmuştu; Madrid’de donarak ve açlıktan ölerek sokakta sabahladığımız geceler de… En sonunda ben tek başıma Viyana’dan Türkiye’ye trenle dönmeye kalkmıştım. Sırbistan’ın Shengen’e dahil olmadığını bilmeksizin… Cebimde kalan son 50 euro ile… Sırbistan sınırında bir karakolda sabahladıktan sonra, 50 euromun 40 eurosunu transit vizeye verip, çiş kokulu, evsizlerle, ve benimle iletişim kurmaya çalışan adamlarla dolu bir istasyonda bütün gece tren beklemiştim. Hayatımda en korktuğum, en çaresiz kaldığım geceydi. Sonra da cebimde kalan parayla, Türkiye’ye kadar gelmiştim. Parklarda uyuyarak, bol bol elma yiyerek… Yaşarken korkunçtu; ama şu anda kahkahalarla bir sürü detayını anlattığım hikayeye dönüştü.

Sonrasında çok daha cesur oldum. Ve artık biliyorum ki, en kötü anlar bile daha sonra kahkaha atarak anlatılan hikayelere dönüşüyor.

Bu yüzden, bazen bir yere gidip, oraya özgü hiç bir şeyi tatmadan veya tek bir tarihi binayı görmeden döndüğüm oluyor. Harika hikayelerle… Ve ben böyle seyahatleri çok seviyorum.

Urfa’da Halil-ür Rahman Gölü’nün kıyısında menengiç kahvemizi içerken, karşımızda iki seçenek duruyordu: Önümüzde uzanan günü, listemizdeki restoranları, müzeyi, Gümrükhan’ı gezerek, yani “Urfa’da yapılması gerekenler”i yaparak geçirmek. Veya yanımızdaki, adı dışında hakkında hiç bir şey bilmediğimiz adamın arabasına binerek Halfeti’ye gitmek.

Aradan bir saat geçtikten sonra, Halfeti’deydik tabii ki. Pek çoğunuzun adını bile duymadığı Halfeti, Asur kralı tarafından kurulmuş, tarih boyunca da Hitit, Pers, Makedon, Bizans hakimiyeti yaşamış. Şu anda Halfeti, özellikle bahar aylarında turistlerin akımına uğrayan bir ilçe. Özellikle Bilecik Barajı’nın yapılmasıyla, ilçenin bir kısmı sular altında kaldığı için, sular altındaki şehri ve siyah açan gülü ile meşhur.

Biz sahil şeridinde güzel bir yürüyüş yaptıktan sonra, kendimizi bir tekneye bulduk. İnanılmaz bir manzaraya karşı, viskilerimizi yudumlayarak ve dans ederek muhteşem saatler geçirdik.

Fıstığın aslında Antep fıstığı değil, Urfa fıstığı olduğunu; fıstığın önemli bir oranının Urfa’da yetiştiğini, ancak fabrikaların Antep’te olması nedeniyle, antep fıstığı olarak bilindiğini öğrendik.

Şanlıurfa’ya gelirken beklentimiz kesinlikle yüksek değildi. Lezzetli bir şeyler yemek, biraz şehirde gezinmek, İstanbul’da geçirilecek bir haftasonuna kıyasla hava değişikliği yapmaktı. Ama orada o an, o planlanmamış, planlansa o kadar güzel olmayacak anı yaşarken, kaç kere “İyi ki geldik.” dedik bilmiyorum.

Teknenin ucunda oturmuş, rüzgar saçlarımı savururken, yemyeşil suların içinden batık şehire giderken, viskimi yudumlayıp, leziz Urfa fıstıklarını ağzıma doluştururken, gerçekten çok mutluydum. Manzarayı kaçırmamak için gözlerimi kapatamadım, ama evrene fısıldadım. “Teşekkür ederim. Bana yaşattığın bütün bu harika anlar için teşekkür ederim.”

Akşam uçak saatimiz geldiğinde, Urfa’dan almayı planladığımız hiç bir şeyi almamış, görmeyi planladığımız hiç bir yeri görmemiş, listemizdeki restoranların hiç birine gitmemiştik. Ve en ufak bir pişmanlığımız yoktu.

O günümüzün başkahramanı, “Hadi size bir şeyler yedirelim, havalimanından önce.” dedi. Listemizi açıp, bize tavsiye edilenleri okumaya başladık. Burnunu kıvırdı, bir kişi geliyor, methediyor, sonra herkes oraya gitmeye başlıyor ve popüler oluyorlar.

“Ben sizi en güzel ciğerciye götüreyim mi, salaş bir yer yalnız. Uyar mı?”

Elbette ki uyardı.

Yıllardır en iyi ciğerin Adana’daki Birbiçer’de olduğunu iddia ederim. Bugüne kadar “Ben ciğer sevmem / yemem.” demiş olan herkesin de, Birbiçer’de bayıla bayıla ciğer yediğini gördüm. Üstelik de kahvaltıda! Bu yüzden diğer her yerdeki ciğere burun kıvırırım. Ama Hal Pazarı’nın içindeki Arapoğlu’nda ciğer yedikten sonra, hemen telefonuma uzanıp, kardeşime mesaj attım: “Birbiçer’den daha iyisini buldum.” Gerçekten muazzam lezzetli, Urfa’ya yolunuz düşerse şiddetle tavsiye ediyorum.

Sürprizlere kollarınız açık, hikayelerle kalın!