Bugünlerde kültürüne ve toplum kurallarına çok da aşina olmadığım bir ülkeye yeni taşınmışım gibi hissediyorum. Bir şeyler yapıyorum, ama ürkek adımlarla… Sürekli kulağımda “Yanlış bir şey mi yapıyorsun acaba?” sorusuyla…

Covid paniği ile eve kapandığımız ilk iki ay (Nisan ve Mayıs) benim açımdan çok keyifli ve verimli bir dönem oldu.

Yıllardır mesafeli çalışmayı, iyi bir yöneticinin işin kalitesinden kaytarılıp kaytarılmadığını anlaması gerektiğini, şirkette masada uzun süre oturmanın iyi çalışma ölçütü olmadığını şiddetle savunanlardandım. Yöneticilerin nitelik ve iş takibi konusundaki yetersizliğini, geleneksel “mesai saatleri ve masa başında oturma” kuralları ile örtmeye çalıştığını iddia ediyordum. Beyaz yakalı personelin mesai saati ve mola saati olmayan, yaptığı iş ile değerlendirileceği bir çalışma düzeni hayal ediyordum.

Bu fikirlerimi paylaştığımda da “Türkiye’de bunun gerçekleştiğini biz pek göremeyiz.” cevabı alıyordum. Pat diye Covid bunu mümkün hale getirdi.

Evdeki ilk birkaç günümü manasızca Covid haberleri izleyip kaygılanarak geçirdikten sonra, “Yıllardır hayalini kurduğun evden çalışma imkanını böyle heba etmeyeceksin değil mi?” diye silkeledim kendimi. 

Sonraki günlerde gerçekten de çok yazı yazdım, çok çalıştım, mutfakta leziz yemekler pişirdim, bol bol yoga ve meditasyon yaptım.

Yapılacaklar ve yapılmayacaklar oldukça netti: Zorunlu olmadıkça sokağa çıkma, eve aldığın her şeyi güzelce yıka, sokakta giydiklerini eve gelir gelmez çıkart.

Zaten şirketteki gündemler ve toplantılar günümün büyük bir kısmını kaplıyordu. Geriye kalan zamanı da -herhangi bir yol ve trafik çekmemiş, bütün gün sağlıklı ve lezzetli yemekler yemiş olarak diğer yapmak istediklerime ayırıyordum.

Bu süreç boyunca “Dışarıda bir şey kaçırıyorum.” hissinin sıfırlanması benim için hayatı çok kolaylaştırdı. Benim yaptığım ve yapmak istediğim şeylere odaklanmakta sorun yaşamamdaki en büyük sebeplerden biri meğerse buymuş: Bir şeyleri kaçırma korkusu. Dışarıda hiç bir şey olup bitmediği için, evde mutfak – çalışma masası – meditasyon alteri – yoga matı arasındaki döngüme tamamen odaklanabildim bu süre boyunca. Kolayca, dikkatimi karıştıran bir unsur olmadan.

Dışarıda bir şey kaçırma hissinin başka bir yansımasını yaşadım sadece ilk dönemlerde: Bütün canlı yayın ve webinarlara yetişme çabası. Bir süre sonra içerikler birbirinin tekrarı olmaya başlayınca bundan çıktım.

Benim açımdan büyük aydınlanmalarımdan biriydi: Aslındaki dışarıdaki planlar, dışarıda yenilen yemekler, gece eğlenceleri de aynen instagram canlı yayınları ve webinarlar gibi bir noktadan sonra birbirinin aynısıydı. Fakat bunun farkına varmadan alışkanlık biçiminde bunlara zaman ve para harcamaya devam ediyor. Gerçekten yapmak istediklerimizi de ‘vakit kalmadığı için’ ıskalıyorduk. 

Kendi başıma ve evimde geçirdiğim bu süreden sonra ufak ufak sosyalleşmeye başladım. Ardından kalkıp uçakla Teos’a gittim.

Orada da bambaşka bir deneyim yaşadım. Tatilde olmak gibi değildi, çünkü yoğun biçimde çalışmaya devam ediyordum. “Mesafeli çalışma” fikri içtenlikle benimsenemediğinden toplantıların sonunda herkes bana “iyi tatiller” dilemeye devam ediyordu. Halbuki kendi evimde ne yapıyorsam, aynısını orada yapmaya devam ediyordum. Ama bir anda herkeste “tatilde olduğum” izlenimi yaratmaya başlamıştım.

Çalışmaya mola verip, denize gidip yarım saat yüzdüğümde, bazen masa başında saatlerce kurgulamaya çalışacağım şeylerin kendiliğinden kurgulanmış olduğunu fark etmeye başladım.  Her sabah kalkıp işe gitmenin ve bütün gün şirkette olmak aşırı verimsiz ve gereksiz bir şey olduğundan emin oldum.

Teos’ta dokuz gün geçirdim. Aylardır iş listemde bekleyen üzerinde çalışmam gereken projeler ve prosedürler tıkır tıkır şekillendi. Saçlarım yeniden sarı oldu. Tenim bronzlaştı. Annemin müthiş lezzetli yemeklerini (tariflerini Alikimutfak üzerinden paylaşmaya başladık) yedim ve şehre döndüm.

Bugüne kadar hiç sorgulamadan yapageldiklerimi sorgulamaya başladım.

Birisi bana herhangi bir planla geldiğinde, kendime şu soruyu sormayı planlıyorum: Bu kişi veya bu plan virüs riskine değecek kadar iyi mi?

Değer mi hiç, değer mi değer mi değer mi söyle?

Kendinize yeni normalde, üzerine düşünülmüş hayat düzenleri kurarak kalın!

Dip Not: Sizin bu dönemde kendinizle ilgili farkına vardığını ve şaşırdığınız bir şey;  Covid tehlikesi bitse de hayatınızda tutmaya devam etmek istediğiniz bir alışkanlık var mı?