Benim İstanbul’a taşındığım ilk yıllarda şehrin en cazip noktası hiç şüphesiz Taksim ve çevresiydi.

Alkazar’da Avrupa filmleri izlenir, tarz ve sıradışı aksesuarlar Atlas Pasajı’ndan alınır, haftasonu giyilecek kıyafetler Terkos’taki ihracat fazlası kıyafet yığınları arasından seçilir, bira içmek için Nevizade’ye, güzel müzik dinlemek için Babylon’a gidilirdi.

Gece dışarı çıkmak da -arada bir canlı Türkçe pop dinlemek için Etiler’deki mekanlara gitmenin dışında- Taksim’e çıkmak demekti.

Roxy’nin önündeki kuyruk cuma günleri Sıraselviler’de uzar, her sokakta güzel müzik yapan cover gruplarının sahneye çıktığı mekanlar bulunurdu. Bir de şimdi isimlerini hatırlamadığım, her katta her odada farklı tarz müzik çalan mekanlar vardı.

White Mill ve Hayal Kahvesi’ne de mutlaka bir yol düşürülürdü. Her yer kapandıktan sonra enerji bitmediğinde de Machine akla gelen ilk adresti.

Cihangir’deki cafelerde kahvaltı etmek veya kahve içmek için buluşulurdu, İstanbul’un tarihi dokusunu solumak için Markiz Pastanesi’ne gidilir, İnci’de profiterol yenir, Rejans’ta Rus yemekleri üzerine infuse vodka içilirdi.

Bir mekanın kapısında iki kişi durmuş sohbet ederken, önümüzden geçen tanıdıklarımızın bize katılmasıyla otuz kişilik kalabalık ekibe dönüştüğümüz geceler olağandı. Kimseyi arayıp akşam ne yapıyorsun diye sormaya bile ihtiyaç duymazdık, bilirdik ki akşam Taksim’de bir şekilde karşılaşacağız.

Arkadaşlarımızın dışında da akla gelebilecek herkesle kesişebilirdi insanın yolu Taksim’de.

Varoş semtlerin şehir merkezine kolayca ve 24 saat ulaşabildiği toplu taşıma ağının gelişmesi, esnafın alternatif kitle yerine Arap turisti tercih etmesi, “Tarihi olan eskidir” vizyonsuzluğu ile bütün kültürün yok edilmesi, Asmalımescit sokaklarındaki masaların toplanması ve sanırım da en çok bomba olaylarından sonra buraya can veren kitle yönünü değiştirmeye başladı. Benim gözlemlerime göre Moda, Teşvikiye, Karaköy ve Bomonti, Taksim’in bozulmasının kaymağını yiyen semler oldular.

Şimdilerde Taksim’i canlandırmak için projeler geliştirip dursalar da, bunların boşuna bir uğraş olduğunu düşünenlerdenim ben. Çünkü şu anda İstiklal Caddesi’ndeki on mekandan dokuzu tekrar buraya çağırmak istenilen kitleye hitap etmekten çok uzak.

“Ne zamandır Taksim’e yolumuz hiç düşmedi. Gidip bakalım neler oluyor?” diyerek yola düşüyoruz. Sabahın erken saatlerinde gittiğimizden ve henüz adım atılamaz seviyede bir kalabalık olmadığından keyfimiz yerinde.

İlk durağımız H&M oluyor.  “Bu ne biçim tavsiye be Sezo!” diye isyan etmeyin hemen.  Artık kullanmadığınız tekstil ürünlerini H&M’lere götürüp bir poşet kıyafete karşılık bir indirim çeki alabileceğinizi biliyor musunuz?

Ayrıca bence İstiklal Caddesi üzerindeki H&M tarihi bir apartmanın içinde olması ve köprülerle bağlanan katları ile müthiş keyifli bir mağaza. Ve H&M Home, 100 gün projem evim olduğu için benim açımdan tam bir vaha. Hem uygun fiyatlı, hem de çok zevkli.

Oradan çıkışta, hemen Galatasaray’ın köşesindeki Yapı Kredi Kültür Merkezi‘ne uğruyoruz.

Yenilenen binası çok ferah ve modern olmuş. Şu anda “Bir Zamanlar Toroslar’da: Sagalassos” sergisi var. Antik kentte yaşamın yemek kültüründen, yerleşim biçimine kadar pek çok bilgi edinebileceğiniz bu sergide Burdur Arkeoloji Müzesi’nden getirilen eserler sergileniyor. Ziyaret ücretsiz.

Taksim’e çıkmışken, St. Antuan‘a uğrayıp huzur dolu ortamını soluyup, dilek dileyerek mum yakmak benim vazgeçilmez ritüellerimden biri.

O mumu yakmadan önceki dilek dileme anının bile sihirli olduğunu düşünüyorum: İnsan istediği onlarca şey arasından, en içtenlikle hangisinin gerçekleşmesini dilediğini bile o anda fark ediyor çünkü.

Açlığımızı bastırmak ve kalabalıktan biraz uzaklaşmak için tercihimizi Asmalımescit’e doğru kıvrılarak Ozzie’s’ten yana yapıyoruz. Bir yarım kokoreç bir porsiyon da sosis lütfen!

Karnımız doyduktan sonra yeniden İstiklal Caddesi’ne dönüyoruz. Terkos’a girmemizle çıkmamız bir oluyor; ihraç fazlası ürünlerin yerini oldukça zevksiz parçalar almış, kalabalığa ve karıştırmaya değmez.

Ayaklarımız bizi Salt Beyoğlu‘na götürüyor.

Bauhaus sergisi hakkında o kadar çok yazı gördüm ki, müthiş hikaye anlatan, objeler üzerinden dekorasyondaki evrimi gösteren müthiş bir sergi bekliyorum. Beni hiç içine almıyor, aşırı sıkılıyorum. Camdan İstiklal Caddesi’ndeki kalabalığı izlemek sergiden daha cazip geliyor.

Neyse ki Robinson Crusoe 389 kitapevi de burada. Çok konforlu bir ortam sunmasının yanı sıra, kitap ve özellikle dergi seçkisi müthiş.

İstiklal Caddesi bu sırada her saat biraz daha dolarak, adım atmaktan ziyade, kalabalığa kapılıp sürüklenilen bir kıvama gelmiş. İstediğimiz bu olmadığı için, Divan’ın terasına çıkıyoruz.

On saniyede bambaşka bir ortamdayız. İstanbul’un bence en büyüleyici tarafı bu. Bir sokakla, bir asansörle bambaşka bir ortama ışınlanabiliyorsunuz.

İstanbul’a tepeden bakarak, sırtımıza vuran güneşle içimizi ısıtarak, leziz kahvelerimizi yudumluyor ve gerçekten Viyana’dakileri aratmayan bir apfelstrudel yiyoruz.

Günün sonunda eve dönerken çantamda yeni aldığım kitaplar, ne zamandır aradığım mat siyah tabaklar ve taze olta balıkları var. Oldukça evcil geçirdiğim bir haftanın son gününde yaşadığım semtten uzaklaşmak, kafamı sıfırlamış durumda.

Tam istediğim şey buydu ve İstanbul’u da tam bu yüzden çok seviyorum, diye düşünüyorum. Ve bir kere daha kendime, İstanbul’da geçirdiğim her haftasonunda farklı bir semte yolumu düşürme sözü veriyorum.