Keyfim yerinde günler geçirirken, üzerimden tır gibi geçen eski sevgilimle de birlikte bir akşam yemeği yemeye karar veriyoruz. Bütün kız arkadaşlarım “Ya Sezen ne yaptığını sanıyorsun? Lütfen yapma! Aklın karışacak filan, saçma sapan bir hikayeye dönecek.” diye endişeleniyorlar benim için.

Oysa ben duygularımdan, ne isteyip, ne istemediğimden o kadar eminim ki! Hiç böyle bir kaygım yok. Hatta tam aksine ona teşekkür etmek istiyorum. Onunla yaşadıklarım olmasaydı, ben bütün bu keşiflerimi yapamayacak, bu kadar kendinden emin bir kadına dönüşemeyecektim.

Ayrıca aynı mahallede oturduğumuzu, beni tanıştırdığı yakın arkadaşlarıyla görüşmeye devam edeceğimi, aynı mekanlarda takıldığımızı düşünürsek, sık sık karşılaşacağız.

Karşılaştığımızda da gerilen iki insan olmamızı istemiyorum. Hatta tam aksine diğer eski aşklarımla olduğu gibi, bir şeyler ters gittiğinde arayıp “Hadi biraz dertleşmeye ihtiyacım var.” diyebilecek samimiyette olmayı tercih ederim. Onun yaptıkları onunla ilgiliydi, benimle değil.

Buluşuyoruz. Son derece gergin. Benden bağırmamı çağırmamı, onu suçlamamı bekliyor muhtemelen. Hatta ilk dakikalarda “Blog için yeni malzeme mi lazım?” diye minik bir laf bile sokuyor.

Sonra benden öyle öfkeli, saldırgan bir tavır gelmeyince o da sakinleşiyor. Birlikte kokteylleri devirerek, dertleşmeye başlıyoruz. Birbirimizi eleştiriyoruz, şakalaşıyoruz, gülüyoruz.

Bir noktada, bir sürü kadınla birlikte olabilecekken olmadığını, ben tatillerdeyken onu eve çağıran kadınların yanına gitmediği için kendisiyle gurur duyduğunu anlatıyor. Eskiden olsa, gerçekten ben de bunu “Helal be!” diye karşılardım, ama artık farklı düşünüyorum. Lafını bölüyorum, “Hayır, senin hayatında benim kadar harika bir kadın varken, sen hiç bir kadınla muhabbeti o noktaya bile getirmemiş olmalıydın. Bir kadınla muhabbetini o noktaya getirdiysen zaten yanlışı yapmışsın demektir.” diyorum. Gerçekten de artık böyle düşünüyorum.

Bütün mekanlar kapandığında, buluşmamızın üzerinden çok saatler geçtiğinde, birlikte bir kaldırımda oturup son kokteyllerimizi içiyoruz. “Seni düşündüğümden çok farklı gördüm.” diyor. Biliyorum. Ben de kendimi çok farklı hissediyorum.

“Senin sayende!” diyip kadehimi kaldırıyorum. “Benim bundan kazancım ne ya? Lanet olsun.” diye isyan ediyor.

“O da senin halt yemen.” veya “Düzgün davransaydın o zaman bana, kıymetimi bilseydin.” gibi ego kokulu cümleler kurmuyorum ona. Böyle bir hıncım yok, benim keyfim yerinde. 

Bu benim karmamdı, ben tamamladım, alacağım dersleri aldım; benim artık beklentilerim var, çünkü ben karşımdaki erkekten beklediğim her şeyi hak ettiğime de içtenlikle inanıyorum. Geride kalan hikayede “Şöyle yapsaydım…. Bunu yapmasaydım…” veya “Keşke…” diyebileceğim hiç bir senaryo yok. O yüzden bundan sonraki kısım onun için, benim için olduğundan çok daha zor, biliyorum.

Sevgiyle sarılıyorum ona, “Artık ben yeni aşklarımla tatillere çıktığımda, sen de benim kedime bakarsın.” diye şakalaşıyorum sohbeti hafifletmek için prenses edamla. Çok gülüyoruz, bu absürd fikrin aslında gerçeğe ne kadar yakın olduğunu ikimiz de biliyoruz.

Gecenin sonunda beni evime bırakıyor, kendimi rahatlamış hissediyorum. Açık kalan sayfalardan, ifade edilmemiş duyguların ağırlığından hoşlanmıyorum. Üzerimden bir yük kalkmış olarak uyuyorum o gece. Yeni her şeye çok hazır olarak…