Evde geçirdiğim ilk günler bir ilişkinin flört evresi gibiydi.

Evde olmanın her yönüne bayılıyordum. Sabah erkenden uyanıp kırmızı rujumu sürüyordum, sabah kahvemi içtikten sonra yogamı yapıyor, saat 8:30 gibi iş bilgisayarımın başına oturup gerçekten verimli iş çıkartıyordum. Çalışırken dilediğim kadar güzel kahvenin elimin altında olmasına ve yüzüme maskeler yapabilmeye bayılıyordum. Sonrasında da okumak istediğim kitaplara, izlemek istediğim filmlere gömülüyordum.

Tam yeni tanıştığım adamlar için “Bu sefer çok başka! Hayatımın aşkı.” diyip durduğum dönemler gibiydi. Her şeyi ama yaptığım her şeyi büyük bir şevkle yapıyordum. O kadar keyifliydim ki, sürekli evin içinde dans ediyor ve şarkılar mırıldanıyordum.

Sonra bu büyük bir şevkle yaptığım bütün aktiviteler, olağan bir günün parçası olmaya başlayınca, o kadar da keyifli gelmemeye başladı.

İnsanoğlunun doğal ritmi (veya laneti de diyebiliriz): Bir şey ne kadar güzel olursa olsun, hep elimizin altında olduğunda, günlük rutin hayatımızın olağan bir parçası haline geldiğinde cazibesini yitirmeye başlıyor.

Bunu yıllar önce yaptığım Fas seyahatinde fark etmiştim: Alıştığımız konfordan  oldukça uzak şartlar altında üç gün geçirdikten sonra, Casablanca’daki otele girdiğimizde beyaz tertemiz çarşaflarda yatmaya, hemen bitmeyen bir sıcak suyumuz ve filtre kahve makinemiz olmasına o kadar sevinmiştik ki!

Halbuki bunlar İstanbul’daki hayatımızın olağan bir parçasıydı. Olağan olmaktan çıktığında basit şeylerin bile ne kadar büyük mutluluklara dönüşebildiğini ben orada öğrenmiştim.

Aynı şekilde sabah uyanıp yoga yapmak, altımda taytla elimde moka pot ile hazırladığım leziz kahve ile çalışmak gündelik hayatımın bir parçası haline geldiğinde o kadar da keyif vermemeye başladı bana.

Yavaş yavaş yataktan daha zor kalkmaya başladım. Her gün evde yemek hazırlamak “Hiç sürdürülebilir değil!” diye isyan ederken yakaladım kendimi.

Çok sevdiğim bir arkadaşımın babası vefat etti, kalkıp hemen onun yanına gidip, sıkıca sarılamamak, “Kafanı dağıtmak için bir yere gitmek ister misin?” diyememek çok içime oturdu.

“Peki o zaman ne yapacağım?” sorusunu sordum kendime. İsyan edip oturmak veya söylenmek hiç benlik yaklaşımlar değil çünkü. Ya çözüm üretirim, sorun benim çözebileceğim bir şey değilse de çözebilecek kişiye yönelerek ısrar veya kavga ederim.

Düzenli olarak yenilikler eklemem gerektiğine karar verdim günlük rutinime. Bunlar saçma, basit, küçük veya anlamlı, büyük şeyler olabilirdi. Asıl önemli olan “yeni” olmasıydı.

İlk gün geçici dövmeler sipariş verdim. Hepsini birden yaptım vücuduma. Aynaya bakınca hiç bana benzemeyen bir kadın gördüm. Üzerime giydiğim her şeyin dövmelerle daha farklı görünmesi hoşuma gitti.

Sonra Skillshare’e üye olup, dekorasyon dersleri almaya başladım. Artık bu konuda aşırı iyiyim diyemem tabii ki; ama gerçekten bir şeyler öğrendim. Üstelik de hayatımda kullanabileceğim faydalı ve güzel şeyler.

Kolları sıvayıp, yarıda bıraktığım 100 gün projeme geri döndüm ve yatak odamın dekorasyonunu baştan aşağı değiştirdim. Üstelik de tekniği bilince, bir odanın ruhunu değiştirmek için dünya kadar alışveriş yapmaya gerek olmadığını, evdeki nesnelerin yerini değiştirip, farklı şekillerde bir araya getirmenin yeterli olduğunu fark ettim.

Yalnız üç parça (kuru bitkiler, yatak örtüsü ve halı) alarak bütün odamın havasını değiştirdim ve gerçekten içime sindi.

Dekorasyon konusunda hem eğitimlerden, hem de deneme yanılma yoluyla öğrendiklerimden ikinci bir yazıda bahsedeceğim.

Şimdilik sizi “Günlük rutinime yeni ne katabilirim?” sorusu ile baş başa bırakıyorum.

Sevgiliniz ve arkadaşlarınız ile olan ilişkilerinizi sağlıklı tutmak için değişmez kural olan “yeni paylaşımlar ve deneyimler eklemek”, ev ile ilişkinizde de işe yarayacaktır.

Yataktan kalkmanız ve koltuğa yapışıp kalmamanız için heyecan verecek bir şey olsun!

Sağlıkla ve yeniliklerle kalın!