Ketojenik beslendiğim günlerde Adana’ya gittiğimde, Adana’nın ketojenik bir cennet olduğunu fark etmiştim.

Çünkü masaya gelen bol susamlı tazecik pideye karşı koyabildiğiniz sürece, masadaki diğer her şey zaten düşük karbonhidratlı. Bolca ete eşlik eden çeşit çeşit yeşillik ve tahinli salata ile hem gözünüz hem karnınız karbonhidrat minimum seviyedeyken doyuyor.

Tek tereddütü sabah kahvaltısında yaşamıştım. Gittiğim ilk gün zaten ciğer ile geleneksel sabah kahvaltısını yapmıştım. Bayıldığım acılı ekmekten uzak durmam gerekiyordu. Kazım’ın efsane muzlu sütü de ketojenik beslenmeye çok uygun bir seçenek değildi. Adana’dayken evde oturup omlet de yemek istemiyordum, sonuçta onu İstanbul’da her zaman yapabilirdim.

Böylece kendimizi Adana’nın şehir merkezine biraz uzakta bulunan bağların, narenciye bahçelerinin ve kasapların bol olduğu bölgesi Hadırlı’da bulduk.

Bu bölgedeki gerçekten çok salaş, ama muhteşem misafirperver davranan Özel Restorant Kasap’a oturduk. “Ne vereceksiniz bize?” diye sorduk.

Önce bir kasap sucuğu geldi ki, uzun zamandır yediklerimin en iyisiydi. Hemen ardından da pirzola onu takip etti. Yanında birer tek rakı ile.

Sabah kahvaltısında rakı kadehlerimizi tokuşturup, leziz pirzoların kemiklerini sıyırırken o kadar keyifliydik ki, babam bir yandan ketojenik beslenmede en yenilmemesi gereken pideleri ağzına götürürken de, bir yandan “Bu ketojenik beslenme müthişmiş ya! Ben her sabah tenisten sonra buraya ketojenik kahvaltıya gelirim artık.” nidaları atmaya başlamıştı. 🙂

Bu gittiğimde de aynı mekanı akşam denemeye karar verdik. Adana’ya yeni başlayanlar için değil bu tavsiyem. Çünkü bence Adana kebabına her zaman Mesut Kebap‘tan başlanır. Yüz yıldır aynı yerde hizmet veren, katlanılabilir salaş mekanına eşlik eden popülerliği ile Adana’ya götürdüğüm her misafirin kebapla tanışması için doğru noktanın orası olduğunu hep savundum.

Adana’ya ikinci defa gidiyorsanız ise bu tavsiyemi mutlaka bir kenara not edin. Kendinizi gerçekten çok salaş bir mekana hazırlayın. Ortasında bakımsız bir fıskiyeli havuzu olan avlu, odun sobası ile ısıtılan bir mekan, kıraathane görünümlü sandalyeler ve aynı konseptte bir müşteri kitlesi.

Diğer yandan kendinizi müthiş bir lezzete ve servise de hazırlayın. Bu bölgeye Arap kültürü hakim olduğu için dişi hayvan kesmiyorlar, yemiyorlar. Burada yiyeceğiniz etler o yüzden daha kokusuz, her yerde yediğinizden daha farklı oluyor.

Başlangıçlardan kaşarlı humusu denemenizi şiddetle tavsiye ederim. Kebapları da bizim alıştığımıza kıyasla daha basık, daha yayvan bir şekilde hazırlanıyor, ama gerçekten lezzetli.

Yemeğimiz bittikten sonra canımız tatlı istediğinde, tatlı servisleri olmadığını söylediler. Biraz üzüldüğümüzü gördüklerinde, “Vaktiniz var mı? Size bir kahve ikram edelim?” diye sordular. Biz de tatlı yerine kahveye razı olduk tabii ki. Meğerse biz kahvemizi içerken, daha önce İskenderun yolundaki meşhur tatlıcıda çıraklık yapmış çocuğu mutfağa sokmuşlar. Az sonra önümüze tatlılarımız geldi ki, şerbetli bu tip tatlıları çok sevmeyen, tıka basa da doymuş olan ben birkaç tane birden yedim.

“Demek ki ben şerbetli tatlı seviyormuşum, beklemiş şerbetli tatlı sevmiyormuşum.” diye düşündüm.

Tatlı bu kadar iyi olmasa  bile sırf bu tavırları ile bile bizi tavlamışlardı zaten.

Bir de üzerine tatlı bu kadar lezzetli olunca, “Artık her Adana ziyaretinin yolu buraya çıkar.” diyerek kadeh tokuşturmamızdan başka bir son düşünülemezdi.

Lezzetle ve keşifle kalın!