Benim açımdan bu “evde kal” günlerinin ironik bir tarafı var.

Yeni yıla başlarken, evde vakit geçirmeye karar vermiş, ilk 100 gün projemin konusunu da ev ilan etmiştim. O günlerde daha ortalıkta daha virus riski yoktu. “Corona” benim için yalnızca bir bira markasından ibaretti.

2020’nin ilk 100 gününü ev projesi olarak ilan etmemin sebebi, sürekli koşturarak geçirdiğim ve ardı ardına hayatımda çok büyük değişiklikler yaşadığım aylardan sonra, bir mola vermek, geride bıraktıklarımı değerlendirmek, arınmak ve sonrası için bir yol planı çizmekti. Zorunlu veya gerekli değil, hayata mola niteliğinde tercihi bir karantinaydı.

Evimdeki dolapları indirmek, fazla eşyalarımdan arınmak, kendi içime dönmek bana düşündüğümden bile daha iyi gelmişti.

“Çok basit bir iş gibi görünen ‘ev toplama’ eylemi sırasında, hayatımla ilgili bir sürü konu hakkında düşünme fırsatı yarattı. Sanki dolap içlerim düzenlenirken, zihnimin girdapları da toparlanıyordu.” yazmıştım o günlerde. 

Bu dönemde azalttığım eşyalardan kazandığım paraları da deneyime dönüştürmek istiyordum. “Daha az sahip ol, daha çok deneyimle.” Bu gazla annemle bana bir Roma seyahati organize etmiştim. Roma’ya beşinci gidişim olacağı için, turistik aktivitelerden tamamen uzak, güzel deneyimler üzerine kurulu bir planlama yapmıştım. Bu yılın en gözde restoranlarında rezervasyonlar, Roma Operası’nda bir etkinlik, çok sevdiğimiz Spagna bölgesinde müthiş keyifli bir otel…

Annem bana bir gece telefon açıp, “İtalya’ya uçuşlar iptal.” dediğinde şaşırmıştım. Evet İtalya’da da koronavirüs vakaları olduğunu elbette biliyordum; ama bu virüsün basın tarafından fazlaca abartıldığını düşünüyordum. Uçuşlar iptal olmasaydı da, gerçekten kalkıp giderdim Roma’ya.

Roma planı iptal olunca, yıllık iznimi de iptal ederek, o günlerde üzerinde çalıştığım ihale projesine adadım kendimi. Gece yarılarına kadar süren toplantılar, şartnameler ve sözleşmelere gömüldüm. Uzun zamandır olmadığı kadar çok çalışıyor, ev ile iş arasında mekik dokuyordum. Arkadaşlarımla yaptığım planlara da ya toplantılarım uzadığı için geç katılıyor; ya da gelen bir telefon yüzünden planladığımdan erken kalkıyordum.

Yaptığım işleri seviyordum, çalışma saatlerim günlük ortalama on saate ulaşmıştı. Cuma akşamı annemle mutfak tezgahımdaki bar taburelerinde karşılıklı oturup rakı kadehlerimizi tokuştururken, “Sen de yarın biraz dışarı çık, sosyalleş. Çok eve kapandın.” dedi bana.

Bir kaç saniye sessizce ve şaşkınlıkla birbirimize baktıktan sonra, kahkahalar atmaya başladık.

Sessizliği o bozdu. “Kırk yıl düşünsem sana böyle bir cümle kuracağım aklıma gelmezdi.” dedi.

Çünkü ben kendimi bildim bileli evde pek oturmayan, her gün arkadaşlarıyla buluşan, neredeyse her akşam yemeğini dışarıda yiyen, gezip tozmadığımda bile kurs ve spor etkinlikleri yüzünden dışarıda olan bir kadındım. Hiç bir şey bulamasam yüksek lisans yapıyordum. Yine eve girmiyordum.

O zaman farkına vardım. Ortasını bulamıyordum belki de hiç. Daha önce gezmeyi ne kadar abarttıysam, şimdi de çalışmayı ve yabanileşmeyi o kadar abartmıştım.

Ertesi gün yakın oturduğum ve çok sevdiğim bir arkadaşım “Hadi bir kahve.” dediğinde, iş bilgisayarımı kapatıp, sosyalleşmek için dışarı çıktım. Sonra oradan hoop bizim mahallenin fırlama erkek ekibinin yanına Joker’e gittim. Kokteylleri devirdikten sonra, karşıya bir ev partisine gittim. Kadehleri devirdim, herkesi dans etmeye zorladım, muhtemelen en çok ben dans ettim. Sabah Bebek’e kızların yanına kahvaltıya gittim, aslında gezip tozmayı ve dans etmeyi ne kadar özlediğimi fark ettim.

Hayatın matrak bir espri anlayışı var. Tam “Artık çalışmayı biraz azaltıp, daha çok gezmeye” karar verdim, dadadaam! Türkiye’de bir anda bu virüs işi ciddileşmeye başladı.

Herkes “evde kal” paylaşımları yapıp, eve kapandığında, benim gündemime bir sürü yepyeni acil iş ve kriz toplantısı düşüverdi. Bu yüzden tam anlayamadım durumu. Etrafımdaki herkes evde oturmaktan sıkılacak aşamaya gelmişken, ben hala her sabah işe gidiyor, toplantılara giriyor, fazla mesailere kalıyordum. Akşamları eve dönerken Akaretler’in boşluğuna şaşırıyordum.

Sonunda perşembe günü ben de evden çalışma modeline geçmeye karar verdim. Sabah gözümü ısrarla çalan telefonla açıp, maillere yetişemiyorum.

Açıkçası hala emin değilim. Bir yandan bütün kepenkleri kapatıp, hepimizin kendini eve hapsetmesini çok mantıklı bulmuyorum. Bu ülkedeki pek çok kişinin temel yaşam ihtiyaçlarını karşılayabilmek için o ticari döngüye ihtiyacı var çünkü. Diğer yandan, sırf keyfi gezip tozmaları da desteklemiyorum.

Bu süreçte garipsediğim bir şey de, herkesin evde oturmaktan aşırı sıkılması, delirmesi, her tarafta tavsiyeler dolanması. “Bu hobisiz, bu kadar kendi başına kalamayan insanlara ne zaman dönüştük?” diye sorguluyorum.

Diğer yandan da online ücretsiz etkinliklerin ve paylaşımların artmasına bayılıyorum. Dün akşam instagram üzerinden canlı yayınla Ünal Güner’in bir şifa meditasyonuna katıldım. Ardından da Deniz Sipahi ile Tolga Akyıldız’ın canlı konserini izledim.

Bugün de “dışarıda kaçırdığım hiç bir şey yok” rahatlığıyla evde yüz maskeleri yapıp, kitabım elimde koltuk ve yatak arasında mekik dokuyorum. Çok yorulmuşum, dinleniyorum, bana iyi geliyor.

Elbette ki hoş bir dönem yaşamıyoruz. Nereye kadar süreceğini bilmiyoruz. Sonuçlarını da… Her kafadan başka bir ses çıkıyor.

Tedbirli olmakla depresif olmayı birbirine karıştırmadan, bu dönemi evinize, kendinize, ruhunuza yatırım olarak görmenin müthiş iyi sonuçları olacağına inanıyorum.

Neden kendinize bir 100 gün projesi yapmıyorsunuz? Hadi 2020 başlarken aldığınız yeni yıl kararlarına bir bakın. Mutlaka içlerinde evden yapabileceğiniz bir şeyler vardır. Pasif ve evde olmaktansa, bunu projeye dönüştürüp bir anlam kattığınızda çok daha iyi hissedeceğinizden emin olabilirsiniz.

Sağlıkla kalın!