Dağınık kumral saçlar, mavi dümdüz bir t-shirt geçirilmiş biçimli bir vücut, ensede ve kollarda dövmeler… Kahve makinesinden güzel bir seramik fincana kahvesini doldurup yudumluyor. Tam bir serseri rock star görüntüsü.

Az sonra yüzünde muazzam bir ciddiyetle sebzeleri kesmeye, hamur yoğurmaya ve ocağın üzerinde malzemeleri karıştırmaya başlıyor. Çok basit malzemelerden tablo gibi tabaklar yaratıyor.

Sonra köylüleri, çiftçileri geziyor ve onların hikayelerini içten bir samimiyetle ve sevgi dolu bir yüz ifadesiyle dinliyor.

Ruhun Doysun’u izleyenler mutlaka anlamıştır; Mehmet Gürs’ten bahsediyorum.

Mehmet Gürs’ü elbette hepimiz biliyoruz. Dünya’nın en iyi restoranları listesinde yıllardır adını koruyan Mikla’dan…

Pekala müthiş şaraplarını yudumlayarak restoranında havalı sosyal medya çekimleri yapabilecekken, Anadolu’yu geziyor, üreticilerle tanışıyor, Ruhun Doysun‘u çekiyor, bilinç ve ilham aşılıyor. Kendi yaptığı bazı yemeklerle “kumlu ıspanak gibi olmuş” diye dalga geçebilecek kadar samimi.

Ruhun Doysun serisini çeşitli yerlerde sürekli duyuyordum ve karşıma çıkıyordu. Ancak çok Youtube izleme alışkanlığı olmayan biri olarak, bir türlü elim gitmemişti. Ta ki Taksim turumda karşıma Ruhun Doysun bookmag’i çıkıncaya ve ardından Youtube serilerine de bir göz atmaya karar verinceye kadar…

Annemle bir başladık, ardı ardına yalayıp yuttuk bölümleri.

Akşamları işten eve geldiğimde ve çok iştahlı olmadığım akşamlarda, “Hadi aç bakalım bizimkini de bir iştahın yerine gelsin.” taktiği uygulamaya başladı.

Bizimki dediğimiz, Mehmet Gürs tabii. O kadar ardı ardına izleyince bölümleri, neyi daha hararetli savunuyor, hangi konuya o kadar da ilgili değil, hangi gün daha az uyumuş, hangi gün daha keyifli mimiklerinden anlayacak kadar “bizimki” oluverdi.

Peşinde kaşıkla koşulup, “Uçaaak uçuyoooor hoop.” diye ağzına yemek tıkıştırılacak yaşları geçtiğimden, Ruhun Doysun’dan bir bölüm izlemenin yemek yedirmek için çok daha etkili olduğunu deneyimlediğimizden…

İzerken acıkmamaya imkan yok.

Üstelik de sadece iştah açmakla kalmıyor, ufuk da açıyor.

Üzerine konteynır kurabileceğim bir arazi aramaya başladım ben örneğin. Kendime beyaz yakalı biçtiğim milattan sonra böyle bir ortamda üreteceklerimin hayalini kurmaya…

Daha önce hiç duymadığım bir sürü yerli üreticiyi de bu seride keşfettim. Mutfağa daha çok girmek ve kendime yemek pişirmek konusunda gaza geldim.

Müthiş Roma planımız, corona virüsü nedeniyle uçak biletimiz iptal edildiğinden suya düşünce, kalkıp Burgazada’ya gittik. Bol bol yürüdük, beslenme hakkında izlediklerimizi, okuduklarımızı uzun uzun tartıştık.

Karbonhidratı, proteini azaltıp, sebze ağırlıklı beslenmenin en doğru beslenme biçimi olduğu sonucuna vardık. Yağ, kas, su ölçümü yaptırıp, üç ay boyunca neleri yiyip neleri yemeyeceğimize, neleri ise minimal tüketeceğimize karar verdik.

Four Letter World’de muhteşem lezzetli kahveler içtik, Kalpazankaya’da kızatmış ekmek olmadan levrekli pazı sarmalar, bademli otlar yedik.

Güneşi sırtımıza alıp içimizi ısıttık, baharın kokusunu içimize çektik. Ruhumuzu doyurduk, hızlı haftaya daha sağlıklı beslenerek başlamak için İstanbul’a geri döndük.

Doğayla ve yemekle bağınızı koparmadan kalın!