Evimin salonunun ortasında elimde kahve fincanını tutarak duruyorum. Yüzümde kocaman bir gülümseme.

Ne yaşadık biz? Neler oluyor? Her şey ne kadar normal görünüyor – ama normalden ne kadar da farklı?

Evde geçirdiğim kesintisiz üç ayı biliyorsunuz. Zamanımın büyük bir kısmını bilgisayarımın başında çalışarak veya yazarak, geri kalan kısmını da koltuk – yoga matı – çalışma masası – mutfak arasında sekerek geçirmiştim. Kimseyi görmeden, yemekler pişirerek, okuyarak, üreterek, çalışarak.

Sokağa çıkma yasağı bitince de ailemi görmek için Teos’a gitmiştim. Yalnızca ortamımın değiştiği, evde kal günlerimin sakinliğini taşıyan günlerdi.

Ardından birkaç günlüğüne İstanbul’a geldim. İşte ne olduysa o noktada oldu. Her şey bir anda hızlandı.

Uzaktan yapamadığım evrak işlerimi toparladım, Annemin İstanbul’daki yeni evini kutladık, arabaya atlayıp Teos’a gittik, o sırada benim romanım yayınlandı, hafta sonu geldi, çok eski arkadaşlarımla bir arada bir hafta sonu geçirdik, sonra herkes gitti, biz iki kız Alaçatı’da yerleşik bir hayat planlamaya başladık. (Alaçatı keşiflerimden tabii ki uzun uzun bahsedeceğim.) Sonra hooop kendimi yine İstanbul’da elimde romanım, annemle onun yeni işini, benim yeni kitabımı kutlarken buldum. Bunların hepsi yalnızca bir hafta içinde olup bitti.

Üç ay boyunca o sakin ve ev ile sınırlı geçirdiğim günlerden sonra, bir hafta içinde hayatımın bu kadar hızlanması bir yandan inanılmaz keyifli, diğer yandan şaşkınım.

Kafam karışık. Ertesi gün nerede, ne yapacağımdan emin değilim. Günleri ve ayları da karıştırmaya başladım. Bedenim yorgun. Yine de kalbimde ve zihnimde her şey yerli yerinde. Kendimi hiç olmadığı kadar çok seviyorum. Hayatımı da…

Bir Covid var dışarıda. Beş aydır varlığı sabit aslında, ama bir çoğunuz gibi ben aşırı korkup içe kapanma ve tamamen unutma uçlarında deneyimliyorum bunu.

Bütün yoğunluğu ile gümbür gümbür akan işlerim var. Yoğunluğu hiç azalmıyor, ama çalışma ortamım sürekli değişiyor. Bir gün şirkette toplantılara giriyorum, ertesi gün üzerimde bikinim ile Alaçatı’daki harika bir beach’te sözleşme yazıyorum.

Tezgahımın üzeri kitaplarla dolu. Hala inanamasam da, benim yazdığım roman onlar. Aşk Peşinde Masallar. Hepsi gerçekten yaşadıklarımdan ilhamlı elbette – ama büyük ölçüde kurgulanmış ve bir hikayeye sığdırılmış versiyonu.

Telefonumu elime alıyorum, benim kitabımı alıp tatile götürenlerden fotoğraflar, gözlerimi dolduracak ve beni dans ettirecek kadar güzel yorumlar var.

Bronz tenime mutlulukla bakıyorum.

Yazmak istediğim çok blog yazısı var. Yine de ben kendimi, aklımı toparlayana kadar siz Aşk Peşinde Masallar‘ı alın, okuyun, beni mutluluktan uçurun olur mu?

Bu blogtan bu güne kadar keyif aldıysanız, bana bir güzellik yapmak isterseniz hemen şimdi sipariş verin. Fotoğraflar çekin, eleştirin, yorumlayın.

Aşk Peşinde Masallar’ı okuyan herkesle yazışmak, en çok hangi sahneyi, hangi karakteri sevdi, hangi noktada kendisinden bir şey buldu sormak istiyorum.

Sağlığınıza dikkat ederek, aşkla kalın!

Romanı satın almak için tık!